De vorige blog was ik nog maar 15 weken zwanger, nu is hij er al. De tijd gaat veel te snel! We zijn dus al heel veel weken verder en weer veel te vertellen.
Daar is dan ons wondertje! Dayn Leus, geboren op 18 juli 2023 om 18.42 uur, in het ziekenhuis van Hardenberg. Ik was 39 weken en 3 dagen zwanger, toen ik 's avonds dacht dat mijn vliezen braken. Dat bleek niet zo te zijn, maar daarna wel wat bloederig slijm, dus het begon te rommelen. Die avond gewoon lekker naar bed gegaan en werd 's nachts wel eens wakker dat ik het idee had lichte krampen te voelen, maar ik dommelde nog telkens wel weer in. Rond 03.00 uur 's nachts kon ik er niet echt meer van slapen. Niet omdat het "pijnlijk" was maar door de adrenaline denk ik. Ik ben gaan timen en er zat wel degelijk een beetje ritme in. Nog lang niet voldoende om te denken dat het begonnen was, maar er gebeurde iets. Ik ben om 06.00 uur uit bed gegaan, Heb Jax zijn fruit en brood klaargemaakt voor school en ben me gaan opmaken. Ondertussen rommelden de weeën gewoon door. Ik wist natuurlijk niet zeker of het begonnen was of dat dit oefenweeën zouden zijn, maar ik dacht; alles moet klaar staan mocht het wel doorzetten. Terwijl ik me aan het opmaken was, kwam Jax beneden. Ik smeerde hem even een broodje en hij kwam bij me aan tafel zitten. Af en toe maakte ik een beetje een blazend geluid. Het was helemaal niet dat de weeën heel heftig waren, meer als heftige buikkrampen. Maar het is gewoon fijner om het weg te blazen dan doen alsof er niets aan de hand is. Jax vond het wel grappig en deed me na aan tafel. Hij vroeg waarom ik dat deed en zei maar dat ik buikpijn had.
Het was de laatste schoolweek dus Jax had een feestweek op school. Op dinsdag mochten ze verkleed komen. Hij wou graag zijn spiderman pak aan en daarbij geschminkt worden. Dit wou ik nog zo graag voor hem doen, dat ik hem aan het schminken was en ondertussen de weeën een beetje weg pufte. Alles voor je kind he?🤭Normaal ben ik wel van het uitgebreid schminken, maar dat zat er nu ff niet in. Gelukkig zag hij het verschil niet met de vorige keren en was hij helemaal blij dat hij als spiderman naar school kon. Natuurlijk wou Ivy ook even geschminkt worden. Dus die snel even een kwastje met wat sierlijke krulletjes en ze was tevreden.
Ik had ergens tussendoor ook al de verloskundige gebeld, want ik ken geen natuurlijke bevalling. Bij Jax en Ivy ben ik 2 keer ingeleid, dus ik had geen idee wat ik verwachten moest. Ze zei dat er wel even iemand langskwam om te kijken van hoe of wat, dan wist is waar ik aan toe was, helemaal met de kinderen. Remco en Ivy hebben Jax naar school gebracht met de bakfiets en ondertussen kwam de verloskundige. Dit is rond 08.30 uur geweest. Ik had 2cm ontsluiting, maar dit alles was nog niet echt een teken dat het was begonnen. Ze zei dat het ook allemaal nog weer kon afzakken, maar het kon met een uur ook helemaal begonnen zijn. Dus Remco bleef maar thuis van zijn werk en we wachtte af. Het gerommel hield aan. Wanneer ik op de bank lag kon ik de weeën duidelijk voelen. Als ik ging lopen dan voelde ik er veel minder van. Ik denk dat ik het lopend gewoon heel goed kon opvangen. Ik ging dus maar liggen, zodat ik het beste kon voelen wat er gebeurde. Ik downloadde een app waarmee ik kon timen. Ondertussen apte ik wat heen en weer met mijn zusje, maar het bleef een beetje geklungel wat de weeën betreft.
Tegen half 2 zei ze dat ze Ivy wel kwam ophalen en Jax zou oppikken van school. Misschien zou mijn lichaam dan de rust krijgen en doorpakken. Fijn dat ze dit aanbood, want ik had zelf denk ik nooit gevraagd. Ivy lag lekker met Remco op de bank een film te kijken en terwijl ik aan het puffen was, kwam ze steeds dichterbij. Die zag dat mama auw had en vond dat niet zo leuk denk ik. Als het kon, dan was ze in mij gekropen denk ik, Zo dicht lag ze bij me. Vanaf dat moment werden de weeën ook wat heftiger. Dus Lorraine kwam hier Ivy ophalen en zag me de weeën wegpuffen. Ze was een aantal weken daarvoor zelf bevallen, dus ze voelde me helemaal hahah. Ze nam Ivy mee en ging snel naar school om de kinderen daar op te halen. Ik bleef eerst nog even een tijdje op de bank liggen om goed te kunnen voelen wat er gebeurde. Daarna ben ik onder de douche gegaan.
Ik ging eerst onder de douche staan, maar had het gevoel wel te willen zitten. Op de grond zitten was geen optie, want mijn buik was echt onwijs groot. Ik zou nooit weer in de benen komen en helemaal niet met die weeën. Remco heeft een lekkere relax stoel van buiten gehaald en die onder de douche gezet. Ik ben even gaan zitten en apte een foto naar Lorraine. Tevens is dit ook de laatste buikfoto geweest die ik zelf gemaakt heb. Ondertussen bleef ik gezellig appen met Lorraine en heb ik een dik uur onder de douche gezeten/gestaan. Beetje op en af. De weeën werden ene keer krachtiger en andere x wat milder. De douche haalde ook de scherpe randjes eraf. Ik wist gewoon niet of ik moest bellen. Ze waren best regelmatig, maar hoe regelmatig wil je het precies hebben.. Van 13.30 tot 14.30 uur vond ik ze al zeker regelmatig en van 14.30 tot 15.30 ook zeker krachtiger.
Om 16.00 uur dacht ik; "laat ik maar eens bellen". Ik kreeg Yvonne aan de lijn maar ze stond nog bij een bevalling en kon niet weg. Chantal zou mijn kan op komen. Dat kon wel eens gezellig worden dacht ik nog. Rond 16.30 uur was Chantal er en vanaf dat ik gebeld heb tot ze er was, was ik aan het facetimen met Lorraine. Ondertussen liep ik boven van slaapkamer naar slaapkamer. Ik zei nog tegen haar dat een inleiding makkelijker was, toen wist ik gewoon dat ik op dat moment een kind ging krijgen. Maar nu wist ik totaal niet wat me te wachten stond. Ik bleef wel lekker lopen. Voor mijn gevoel kan de kleine dan mooi zakken en zo kon ik de weeën goed opvangen. Dat ging bij Ivy ook perfect! Toen Chantal er was ging ze even kijken naar de stand van zaken. Het eerste wat ze zei toen ze ging voelen was; "Ja, je gaat vandaag bevallen". Oke, de duidelijkheid is daar. Ik had 4 cm, het hoofdje was heel goed voelbaar en hele strakke vliezen. We moesten dus direct naar het ziekenhuis. Ze belt naar Almelo, maar dat is het vol. Ze zegt dat ze Hardenberg gaat bellen, maar als daar ook geen plek is, we wel daar komen. Enschede was te ver weg voor mijn situatie. Gelukkig konden we terecht in Hardenberg. Remco vertelt ondertussen nog een mooi verhaal over een stel, waarvan het kindje in de auto geboren is met niemand erbij behalve hun tweetjes. Daarvan schrok Chantal beetje in de stress, want dat kon dit ook wel eens gaan worden. Ze wou ons dus niet alleen naar het ziekenhuis laten gaan. Eigenlijk kwam het ook helemaal niet uit voor haar om mee te gaan, want ze had spreekuur. Hup in de auto. Ik bij Chantal en Remco achter ons aan.
Om 17.13 kwamen we aan bij het ziekenhuis. Toen heb ik Lorraine een spraakberichtje gedaan dat ik even geen puf had om te appen. Het werd heftiger.. Chantal heeft me daar in een rolstoel gezet en me naar de verloskamer gedrukt. Remco kwam achter ons aan lopen met alle spulletjes. We kwamen de kamer binnen en daar stond een prachtig mooi beval bad. Bij Jax zei ik al dat ik graag in bad zou willen bevallen. Bij Jax en Ivy was het beide niet mogelijk, maar nu leek het toch eindelijk te gaan gebeuren. Chantal zette meteen de kraan aan en ik ging op bed liggen voor mijn infuus. Vanwege het vele bloedverlies bij Jax, kreeg ik een waak infuus voor als het nodig was om bloed bij te geven. Chantal prikte mijn infuus en keek nog snel even naar de ontsluiting, voordat ik het bad in zou gaan. Ik zat ondertussen al op 7cm. Dat was weer 3cm erbij in uurtje tijd ongeveer. Dit ging weer lekker vlot. Iets daarna komt Cathy binnen lopen. Onze fotograaf. Het leek me prachtig om mooie foto's te hebben van de bevalling, dus ik had Cathy gevraagd of ze erbij kon zijn. Cathy beloofd niets, maar doet wel haar best en we hadden geluk!
Tijd om snel het bad in te gaan. Het was denk ik iets na 17.30 uur dat ik lekker in bad lig. Dit was zo fijn. Ik kon de weeën en top opvangen en het haalde zeker de scherpe randen eraf. Mijn vliezen waren nog steeds niet gebroken en ik mocht op gegeven moment iets mee persen met de weeën, zodat misschien mijn vliezen gingen breken. Dit gebeurde niet, dus Chantal heeft om 18.24 mijn vliezen gebroken. Toen zei ik letterlijk; "Nu kan ik me borst nat maken he?". Ik wist dat het nu hard en snel zou gaan. Ik had van te voren aangegeven dat ik graag op handen en knieën wou bevallen, dus snel wisselen van houding.
Toen ging het snel. Ik had direct persdrang. En ook drang zoals ik dat bij de andere 2 niet gevoeld heb. Om het even simpel te omschrijven; Het gevoel dat van onder alles op spanning stond, van voor tot achter.. Ik heb ook geroepen dat ik dit nooit meer ging doen. Die ring on fire was er deze bevalling ook. Dit gevoel kan ik mij van de andere 2 bevallingen ook niet herinneren. Ik heb het gevoel dat ik bij deze bevalling de baby compleet gevoeld heb bij de uitdrijving. Kan het niet goed uitleggen, maar de bevalling voelde anders dan de andere 2. Wat bij Jax niet gek is, die is gehaald met de vacuümpomp en een knip. Bij Ivy ben ik wel ingeleid maar geen weeën opwekkers of andere instrumenten nodig gehad. Wel had ik niet echt persdrang toen, dus veel op eigen kracht gedaan. Misschien maakt dat het verschil. Maar goed, toch was deze bevalling wat dat betreft pittiger. Ik kan het nog steeds slecht omschrijven hoe het voelde. Wel weet ik nog dat de persdrang er nu zeker was, en ook amper weg ging. Ik kon niet echt op adem komen tussendoor leek het. De verpleegkundige kwam nog 2 keer aan mijn kant staan en zei dat ik moet proberen diep door te ademen. Voor mijn gevoel leek dat bijna onmogelijk. Op een gegeven moment was de meeste druk eraf, het hoofdje was geboren. Chantal zei dat ik door moest persen, maar ik had niets meer om te persen leek het wel. Geen drang en geen kracht. Maar het moest wel, want ik zat niet helemaal met mijn billen in het water. Dus Dayn zijn hoofd was op de wereld, maar omdat ik op mijn knieën zat, kon Chantal zijn hoofdje amper boven het water houden. Teveel of te weinig water in bad, het is maar net hoe je het bekijkt. Er zat dus een beetje haast achter dat de rest snel geboren zou worden. Chantal kon hem natuurlijk niet volledig op haar aan trekken, want dan zou er niets van mijn onderkantje overblijven🤭. Met het laatste beetje wat ik nog had en volgens mij trok Chantal ook wel wat mee, werd hij dus uiteindelijk toch geboren, zonder met zijn hoofdje weer onderwater te moeten.
Om 18.42 is hij helemaal geboren. Ik wou graag een halve lotus bevalling. Dat houd in dat de placenta eerst geboren wordt, de navelstreng pas later wordt doorgeknipt. Dit vond ik een mooie gedachte, omdat ik ook geen borstvoeding zou kunnen geven. Het gene wat ik hem dus kon meegeven waren de laatste voedingstoffen uit de placenta. Maar omdat ik dus op mijn knieën zat, kon ik hem niet heel makkelijk aanpakken. Hij moest onder mijn been door naar mijn buik toe. Ik zou anders niet weer op mijn billen kunnen gaan zitten. Nou, wanneer je net bevallen bent, is gymnastiek niet echt ideaal. Met een beetje hulp is het toch gelukt en kon ik hem vast houden. Daarna was het de kunst om in een nat en glad bad, met een baby in je armen en een soort van beurze "doos", te gaan zitten op mijn billen. Maar Remco en Chantal hebben me geholpen. Toen kon ik pas kijken hoe mooi ons ventje was. Zo compleet, alles dat erop en eraan. En daar heb ik nog zo vaak naar gekeken. Omdat hij zo kort na mijn chemotabletten "gemaakt" is, om het maar even zo te zeggen. Ik kon het haast niet geloven dat alles klopte.
Dayn moest af en toe even in het gezicht geblazen worden om er even bij te blijven. Maar hij huilde goed. Niets mis met zijn longetjes. Hij lag heerlijk bij in, in het warme water. Toen moest natuurlijk de placenta nog komen. Ik voelde echt amper nog wat om de placenta geboren te laten worden. Gelukkig had ik de beste verloskundige bij me, en was de placenta er ook snel. Bij de andere 2 bevallingen was het zo dat zodra de placenta er was, ik hem eigenlijk ook niet meer gezien heb. Omdat de placenta nu nog vast zat aan Dayn, kon hij nog nergens heen. Dus Chantal heeft het op mijn been gelegd en vertelde hoe en waar alles zat. Wij hebben konden de navelstreng nog heel mooi voelen kloppen en ik heb voor het eerst een placenta gevoeld. Ik vond dit zo bijzonder, om echt te zien waarin mijn kindje heeft gegroeid. Waardoor hij is gevoed en wat 9 maanden zijn warme en veilige huisje is geweest. Ze vroegen ons wat we met de placenta wouden. Je kunt er tegenwoordig zulke mooie dingen mee doen. Bij de verloskundige in praktijk staat een prachtige afdruk van een placenta, dat had mij ook wel heel erg mooi geleken. Maar Remco en ik hadden het niet gehad over de placenta bewaren, dat ik maar zei dat het wel weg mocht. Ik dacht dat Remco het wel heel erg gek zou vinden als ik zou zeggen dat ik het wel mee wou nemen. Achteraf zei hij, dat hij het ook wel mee had willen nemen. Helaas pindakaas, hadden we maar even moeten overleggen. Al met al wat dit een droombevalling. Al toen ik zwanger was van Jax zou ik graag in bad willen bevallen. Bij Jax en Ivy kon dit niet, dus ben heel blij dat het nu wel gelukt is. Met mijn eigen verloskundige en niet van het ziekenhuis, met Cathy de fotograaf erbij, alles was precies zoals ik gehoopt had. 🙏🏽
Reactie plaatsen
Reacties