Maandag 10 mei 2021. De dag, de datum de dagen die erop volgenden, die zal ik nooit meer vergeten.
Op dinsdag 4 mei 2021 had ik mijn MRI na de zwangerschap van Ivy. Voor de MRI was ik extra zenuwachtig. Ik was er meer mee bezig dan andere controles. Ik stond er eerder niet bij stil maar nu was ik erg onrustig. Ik denk dat ik het onbewust toch heb aangevoeld. Nadat ik mijn MRI had gehad was ik al wat rustiger, maar we moesten wachten tot maandag 10 mei voor de uitslag van de scan. Ik deed veel afspraken alleen of met mijn moeder, maar voor de uitslag ging ik samen met Remco. We wilden graag meer informatie over welke mogelijkheden we hadden wat betreft het preventief amputeren en reconstrueren van mijn borsten. Het gesprek kreeg helaas een hele andere wending toen mijn arts zei; "We zien een afwijking op de MRI beelden."
Mijn gevoel zei direct dat het kanker was. Gezien mijn gen kon ik er wel vanuit gaan dat dit misse boel was, maar omdat ik nog maar 27 ben wilde ik het ook nog niet geloven dat ik zo jong al getroffen zou zijn. Even was ik emotioneel. Hoe ga ik dit doen dacht ik bij mezelf? Ivy was nog maar een half jaar oud, hoe ga ik mijn salon staande houden als ik er zolang uit lig? Maar ik heb nooit de gedachte gehad dat ik dit niet zou overleven.
Toen we het ziekenhuis uitliepen kon ik het nog steeds niet helemaal bevatten. Ik heb direct mijn moeder en zusje gebeld. We moesten wachten op de uitslag van de punctie om duidelijkheid te krijgen. Gelukkig had ik deze direct de dinsdag (11-05-2021) erna, 's morgens om 08.00 uur. Ze gingen een snel onderzoek doen zodat ik 's avonds gebeld kon worden met de uitslag. Gelukkig is de punctie reuze meegevallen. Vanwege corona mocht Remco eigenlijk niet mee, maar omdat ik hoog in mijn emoties zat en de verpleegkundige dat zag, mocht hij gelukkig toch mee. De radioloog zei dat borstkanker bovenaan het lijstje van uitslagen stond en toen had ik direct al een stukje acceptatie voor mezelf, het is zo. Ze hebben mij rond 17.15 uur gebeld met de uitslag; het was borstkanker. Ik zat op de moment in de auto. Jax had rond kwart 16.15 op het potje gepoept en dat moesten we natuurlijk belonen, zodat hij leert dat het goed van hem is om op het potje te poepen. Omdat ik voor mezelf al duidelijk had dat het toch mis was, stond ik er rustig in en durfde ik prima weg te gaan en het telefoontje dus niet thuis op te wachten. Ze konden mij ook direct vertellen dat het een niet hormoongevoelige tumor is en dat ik de volgende dag een gesprek had om alles toegelicht te krijgen en welke behandeling ze voor mij voor ogen hadden.
Die woensdag (12-05-2021) hadden we om 15.30 de afspraak staan. Die ochtend hebben ze mij in een team overleg besproken. Dat voelde echt raar.. Een heel team dat over mijn tumor praat.. Ik ben ineens diegene waar artsen over praten.. Ik hoor ineens bij die groep mensen op papiertjes van de artsen op de tafel.. Ik was dus ook erg zenuwachtig voor dit gesprek en heb regelmatig even mijn mondkapje afgedaan om frisse lucht in te halen. Ik was in het begin van het gesprek erg emotioneel, maar na verloop van tijd werd ik steeds rustiger en was blij met informatie wat ik kreeg. Er waren geen uitzaaiingen te zien en ik hoef immunotherapie. Daar was ik al erg blij mee. Het is dus goed te behandelen maar wel een heel traject te gaan. Ik ben na het gesprek erg rustig weer naar huis gegaan en was klaar voor de strijd! De donderdag erna was het Hemelvaartsdag. Wat een heerlijke dag was dit. We hebben een feestje in eigen huis gehad. Dit was al langer afgesproken maar ik heb geen moment getwijfeld of we dit moesten afzeggen. Het was een dag dat we alles even vergaten en genoten van een goed glas wijn en lekker eten!
Reactie plaatsen
Reacties