In deze eerste blog wil ik graag vertellen hoe ik erachter kwam dat ik draagster ben het BRCA 1. Of het mij en mijn leven veranderd heeft en welke keuzes ik moest maken.
De dag dat deze foto gemaakt is, was mijn leven nog compleet onbevangen wat borstkanker betreft. Vandaar ook nog mijn lange haren. Als ik nu foto's terug kijk of denk aan situaties voor mijn diagnose, komt altijd dezelfde gedachte bij me op; toen zat het er al, maar wist ik nog van niks. Het is zo raar om je niet ziek te voelen maar wel ziek te zijn.
Toen ik 21 jaar oud was heb ik mij laten testen of ik gen draagster was. We wisten toen al ruim 10 jaar we het konden dragen. Het kwam aan het licht toen mijn moeder in 2004 borstkanker kreeg en in 2005 zich liet testen. Het balletje is toen gaan rollen. Ik ben de 8e in 3 generaties bij wie het tot uiting is gekomen.
Borstkanker komt bijna niet voor, voor je 25e. Toen ik hoorde dat ik draagster was, werd me ook verteld dat ik vanaf mijn 25e onder controle kwam te staan. Ook werd me verteld welke opties ik had. Ik kon ervoor kiezen om mijn borsten preventief te laten verwijderen of onder controle blijven. Ik ben nooit bang geweest om het te krijgen. Misschien heel naïef maar ik ben blij dat het mij nooit beïnvloed heeft in de dingen die ik deed en de keuzes die ik gemaakt hebt. Ze zijn ondertussen al zo ver dat als je zover bent om moeder te worden, je een IVF of ICSI traject in kunt gaan en je na een eicelpunctie de eicellen die het gen niet hebben kunt laten bevruchten om zo de kans op het overdragen te verkleinen. Gelukkig zijn ze al zo ver in de medische wereld.
Remco en ik hadden het er vaak over, dat als het ons gegund zou zijn, we graag op jonge leeftijd ouders zouden willen worden. Dit betekende dat het moment dat ik 25 werd, ik zwanger was van Jax. Normaal zouden ze dan een MRI doen, maar vanwege de zwangerschap was dat niet mogelijk. Ik moest elke 3 maanden komen voor een controle waarbij ze mijn borsten controleerden doormiddel van voelen. Mijn eerste MRI was toen in maart. Daar zagen ze een kleine afwijking op waardoor ik eind maart nog een MRI moest. Gelukkig was die afwijking van de zwangerschap en was het op de tweede MRI verdwenen. In 2020 zou ik weer een MRI moeten maar dat is niet door gegaan vanwege mijn zwangerschap van Ivy. Er volgde dus weer een traject van om de 3 maanden een controle door middel van voelen tot er weer een MRI kon plaatsvinden.
Reactie plaatsen
Reacties