Dit wordt weer zo’n blog waarbij je het niet droog kan houden. Onze Jax.. bijna 6 jaar, maar zo wijs en een ontzettend gevoelsmens/kind! Een mama’s kindje en laat hij nou dondersgoed weten dat dat hetgeen is wat hij moet gaan missen.. Ik vind het belangrijk deze blog te schrijven, precies nu! Nu alles nog vers in mijn geheugen zit maar ook in mijn gevoel, zodat Jax het later ook terug kan lezen!
Ik was even met Remco aan het bellen, die was nog aan het werk en ondertussen kwam Jax naar beneden. Ik vroeg wat er was en hij begon binnensmonds te praten. Toen ik het vroeg om te herhalen stak hij ook nog eens 2 vingers in zijn mond. Ik, met mijn dichte oren, verstond er natuurlijk helemaal niets van. Ik vroeg hem om het nog eens te herhalen en toen kwam het hoge woord eruit. Hij moest eraan denken dat ik dood ging. Zo af en toe komt hij daarmee beneden. Waarschijnlijk ook lekker even tijd rekken voor het slapen gaan, want eenmaal beneden pakt hij alles aan om te praten en beneden te blijven, maar dat geeft niet. Ik neem het altijd heel serieus en neem er ook alle tijd voor. Ik ga dan weer met hem naar boven en kruip even heerlijk bij hem in bed. Echt even mama en Jax tijd. Hij heeft dat soms ook even nodig.
Tijd met mij alleen en ook tijd voor hemzelf. Hij mag graag een nachtje alleen bij oma en opa slapen. Dan hoeft hij de aandacht niet of wat minder te delen. Ondertussen weten we dat en geven we daar ook gewoon gehoor aan.
Maar terug naar zijn bed. We liggen lekker samen en kunnen dan heerlijk knuffelen. Ik krijg ook veel kusjes tussendoor. We praten over mijn ziek zijn, maar ook over koetjes en kalfjes. Jax lijd het gesprek over de gewone dingetjes, ik meestal over het ziek zijn. Hij wil er wel over praten, maar weet vaak ook niet goed hoe en wat. Ik vraag hem vaak eerst waar hij aan dacht en meestal is dan het antwoord dat hij eraan moest denken dat ik dood ga. Meestal antwoord ik dan iets dat ik nu nog spring levend ben. Dan gaat het vaak weer even over iets simpels, hij knoopt dan een gesprek aan. Dit keer haalde hij zelf vaker mijn ziek zijn aan. We hadden het over de zomer en winter tijd. Daar kwamen we op omdat het nu sneller donker is. Zo kwam bij Jax de zomer in zijn hoofd en zei hij dat hij dacht dat ik dan wel dood zou zijn. Ik zei hem dat dat helemaal niet kon, want Lorraine en Gijs gaan trouwen in de zomer. Opeens een klein lachje op zijn gezicht, want hij beseft zich ineens dat Ivy dan bruidsmeisje mag zijn. Hij vraagt aan mij wat Ivy dan eigenlijk is en ik leg hem uit dat je dat zelf mag weten hoe je dat invult. Ik zeg hem dat we nieuwe kleren mogen kopen voor die dag, maar hij wou de kleren van onze bruiloft wel weer aan. Ik zeg hem dat die dan echt wel te klein zullen zijn. Zo komt onze trouwdag weer naar boven en zegt hij dat de oppas meisjes niet nodig waren geweest. Jaylee kon wel oppassen die dag. Hij weet dat Jaylee nu 8 is en vroeg of Jaylee nog 7 was op de bruiloft. Ik zeg ja, waarop Jax antwoord dat we dan 2 feestjes achter elkaar hadden. Dat klopt, want Jaylee is 25 juni jarig en de bruiloft 14 juni. Wat er dan allemaal in zo’n koppie om gaat en wat onthouden ze dan veel hè?! Toen zei hij dat hij dacht dat als hij 7 werd, ik er nog wel zou zijn. Wat moet je daar dan toch op antwoorden? Ik zei dat ik hoopte van wel, maar dat ik het niet zeker wist. Ik zei ook meteen dat ik er wel zou zijn als hij 6 werd, want dat duurt immers nog maar 2 maandjes. Dat moet ik toch sowieso redden!
Ineens begint hij over de kerstmarkt vorig jaar. Meestal gaat het van “mama, weet je nog toen..” Hij begint te vertellen en eerst volg ik hem niet. Waarschijnlijk ook door die dichte oren🤭. Hij vraagt of hij het even moet pakken. Voordat ik wat kon zeggen was hij al uit bed en liep hij naar de kast. Daar staat de kist waar ik steeds persoonlijke spulletjes in doe en zo een herinneringen box maak. Hij komt terug met het rode stenen hart. Erop staat in het Duits dat geluk liefde is. Klopt helemaal natuurlijk. Hij begint met het hart te knuffelen en ik vraag of hij vaker met het hartje knuffelt? Dat niet, maar hij moest er wel soms aan denken. Hij pakte het niet omdat hij dan zijn bed uit moest en dat mag eigenlijk niet. Keurig opgevoed😜. Hij vraagt of ik wil voorlezen wat op de achterkant staan. Daar staat dat het gekocht is op de kerstmarkt en het jaartal. Ook staat er dat ik Jax bedank. Ik heb dit mooie hart van hem gekregen! Mijn moeder heeft het dan wel betaald, maar hij heeft het uitgezocht. Toentertijd wees hij uit het niets dat hartje aan toen hij met mijn moeder voor die kraam stond. Hij vroeg of hij die voor mij mocht kopen. Helemaal eigen initiatief. Hij gaf hem daar op straat aan mij en is was natuurlijk helemaal verrast. Ik vroeg hem waarom ik dit mooie hart kreeg. Zijn antwoord: “omdat jij dood gaat”. Hou het dan maar eens droog midden op die markt. Het hart heeft dus een speciaal plekje in mijn hart, maar blijkbaar ook in die van Jax. Ik heb hem beloofd dat hij nu ook van mij een mooi hartje kreeg, want ik had ook zoiets moois van hem gekregen!❤️
Ik werd een paar keer emotioneel in zijn bed. En dat probeer ik iets te onderdrukken, want wil niet compleet liggen huilen bij hem. Maar hij mag wel zien dat ik verdrietig ben. We vertellen de kinderen ook altijd dat ze mogen huilen, maar dat ze bij ons moeten komen als ze verdrietig zijn. Samen potje huilen is gezelliger dan alleen zeggen we dan. Ik vraag dus ook aan Jax of hij zag dat mama verdrietig was? Hij zei dat hij het eerst niet zag maar later wel. Ik vraag hem of hij weet waarom mama verdrietig is? Nee antwoord hij. Ik probeer hem uit te leggen dat als je mama of papa bent, je kindjes dan het allerbelangrijkste zijn. Dat je daar het allermeeste van houd. Hij vraag nog waarom of hoe dat kan en leg uit dat dat vanzelf gaat en gewoon gebeurd. Ik schiet helemaal vol als ik mijn antwoordt op het verdrietig zijn wil afmaken en zie hem ook waterige oogjes en rode wangen krijgen. Ik vertel hem dat je zoveel van je kindjes houd dat je ze alles wil geven en dan vooral een mama. En dat kan mama jullie niet geven, dat maakt mama verdrietig. We geven elkaar een hele dikke knuffel en laten wat tranen.
Tussendoor krijg ik steeds kusjes in ons gesprek. Of het nou over het ziek zijn gaat, of over hele gewone dingen, hij kust mijn wang, me hoofd, me hand. Hij is zo lief! Zo zei hij de vorige keer toen we samen lagen ook zoiets moois. We hadden het over opa’s en oma’s. Hij had er zoveel. Dat komt omdat ik nog een opa en oma heb. Dus hij heeft 3 opa’s en 3 oma’s. Ik vertelde hem voorzichtig dat als hij later kindjes zou hebben, dat ze dan wel een oma moeten missen. Misschien wel meer, wat ik niet hoop natuurlijk! Maar ik doelde uiteraard op mijzelf. Ik was er dan niet meer. Mocht het ooit zover zijn dat hij papa werd, dan ging hij wel even met zijn kindje naar buiten als het donker was. Mijn hart smolt en brak ik 1000 stukjes tegelijk. In zijn beleving wordt mama straks een sterretje en als het donker is, dan zijn de sterren er. Dus als hij dan buiten zou staan met zijn kindje, zou ik het kunnen zien. Heerlijk die kindergedachtes🥰 Zo zou hij mij ook wel even uit de lucht pakken, want sterren kon je toch pakken? Ik vertelde hem dat als ik dood was, we elkaar niet meer konden vasthouden, vandaar zijn antwoordt dat je sterren toch kon pakken. Ik vertelde hem dat die wel echt te hoog zaten om te pakken. Dat werd op een gegeven moment ook een beetje een lastig stukje gesprek. Ik zeg altijd dat als ik dood ben ik hun wel kan zien maar hun mij niet. Ik geloof namelijk dat er meer is tussen hemel en aarde. Maar dat ik ook hoop dat een van de kindjes mij wel kan zien. En dat we zo contact kunnen houden met ons 5en. Deze dingen gingen elkaar dus even kruizen. Hoe kan het dat je dan toch iemand kan zien, maar niet vasthouden.. het werd even ingewikkeld hahah. Op mijn manier heb ik het draai weten geven en was het later wat duidelijker op zijn manier. Hij hoopte wel dat hij diegene was wat mij kon zien en met mij kon kletsen🥰
Zo werd het weer een heerlijk momentje tussen Jax en mama. Hij gaf aan dat hij dat fijn vond en wel vaker momentjes met mama wou. Dat gaan we dus zeker doen! Ik vroeg hem toen dus ook of hij het erg vond dat oma hem zo vaak naar school bracht en haalde. Hij schudde nee en had ondertussen dat hart goed vast op zijn borst. Ik vroeg hem of hij dat zeker wist en of hij niet liever had dat mama hem wegbracht. Nog een keer nee. Hij vond het prima dat oma hem weg bracht. Toen vroeg ik hem of hij het leuk zou vinden als mama dat meer zou doen? Hij gaf toen wel toe dat hij dat wel fijn zou vinden. Maar zei ook gelijk dat het niet meer kon, omdat mama kanker heeft. Ik leg hem uit dat ik hem daarom nog wel hem naar school kan brengen. Ineens zegt hij dat de eerste keer toen ik kanker had het wel goed ging.
Ik leg hem uit dat toen alles goed was, maar dat het terug gekomen is. Deze kanker is heel agressief. Hij vraagt wat agressief is en ik leg hem uit dat deze kanker heel sterk is. Ik zeg hem dat mama gewoon pech heeft gehad. Ik zie dat het hem verdrietig maakt en pak hem weer stevig vast. Het naar school brengen en halen is niet meer boeiend. Ik geef hem een dikke knuffel en kus op zijn hoofd. Hij worstelt zich wat los en ik krijg een kus terug! Wat een lieverd is het toch. Zo zorgzaam!❤️
De navelstrengen met mijn kinderen zijn nooit helemaal doorgeknipt! Ik krijg ook wel eens te horen dat ik een geboren moeder ben. Ik vind dat altijd zo lief om te horen!🥰🙏🏼 Misschien komt dat wel, omdat ik dus die navelstreng niet kan doorknippen🤭. Maar goed, het was weer een emotioneel avondje met Jax. Maar soms ook heel fijn om die momentjes samen te hebben. Het voelt soms ook wel een beetje als een therapie voor mezelf. En toen ik zei dat ik vaker wou bloggen, had ik niet verwacht nu al weer te bloggen, maar dit wou ik toch even zwart op wit zetten! Vooral voor mijn grote vriendje wat dit later kan lezen. Ben nu al zo nieuwsgierig wat voor jongen hij later zal worden! Maar maak me ook soms zorgen dat ze door het gemis van hun moeder, een verkeerd pad op gaan. Proberen los te laten en vertrouwen te hebben in de mensen om ons heen! Al weet ik dat Jax het moeilijk en zwaar gaat krijgen als ik er niet meer ben. En dat schrijf ik met tranen in mijn ogen! Had het zo graag anders gezien, voor hun! Ik had ze een moeder gegund, vooral tot het moment dat ze op eigen benen kunnen staan. Daarvoor heb ik ze immers ook op de wereld gezet, dat zou mijn taak zijn! Helaas is anders anders! Dus nu genieten met elkaar, herinneringen maken en elkaar lief hebben!❤️❤️
Reactie plaatsen
Reacties
Hoi Mel,
Wat een verhaal zeg. Heel ontroerend. Wie houd het dan wel droog he?
Wat lijkt het mij lastig voor jullie allemaal maar wel bijzonder dat je zulke gesprekken kunt voeren met ze, en ze hun verdriet op welke manier dan ook mogen en kunnen uiten.
Dat er wat aan de andere kant is, daar ben ik van overtuigd. Ik zou niet willen denken dat er niks meer is.
Het gevoel ooit mijn zoon weer te zien houd mij op de benen.
En ook ik zit vaak buiten naar de sterretjes te kijken, waarvan ik weet hij kijkt op mij neer.
Ik kon niet stoppen met lezen maar ik hoop oprecht 1 ding.....
En dat is dat je nog onwijs lang van je man en kinderen mag genieten.
Dikke knuffel Renaat