Bijna een jaar later..

We zijn alweer een bijna een jaar verder en vandaag zou de dag zijn dat we alles konden gaan afsluiten, maar dat liep even anders..

Maar goed, hoe gaat het nu met me? Dat is denk ik wel een beetje de vraag die iedereen in z'n hoofd heeft. Ik heb een kort antwoord, maar het gaat goed met me! Heel goed! Ik vind het soms eng om het te zeggen. Omdat het zo goed gaat ga ik bijna denken dat het wachten is tot het mis gaat.. En omdat het voor sommigen helemaal niet zo goed gaat na alle behandelingen, vind ik het soms moeilijk om te zeggen dat ik me echt goed voel. Er wordt vaak gezegd dat je nooit weer dezelfde persoon wordt, nadat je kanker hebt gehad, maar ik voel me eigenlijk ook niet echt anders. Wat natuurlijk heel fijn is. Ik werk weer tussen de 24 en 28 uur in de week, ga naar feestjes en sport zelfs 1x in de week. Dat deed ik voorheen niet. En zoals ik het nu ervaar heb ik het idee dat ik alles goed kan volhouden🙏🏽. 

Doordat ik zelf in dit traject zit/zat ben ik ook mensen gaan volgen die hetzelfde meemaakten. Daar hoorde ik vaak dat ze het spannend vonden als de behandelingen klaar waren, want dan moet het lichaam het zelf weer gaan doen en moet je weer vertrouwen krijgen in je lichaam. Ik was alleen maar blij dat ik klaar was me die tabletten.. en het gevoel dat ik mijn lichaam niet kon vertrouwen heb ik nooit gehad.. tot in midden/half november..  Daar kom ik straks nog wel even op terug. De dag na de tabletten stapten wij op het vliegtuig naar Mallorca. We zijn lekker 8 daagjes met ons vieren weg geweest. Een heerlijke vakantie.. zonder muts.

Maar dan, toch even terug komen op mijn periode in november. Ik was even helemaal van mijn padje. Dit heeft er dus ook mee te maken dat mijn operatie vandaag niet door is gegaan. (De reden is niet dat ik van mijn padje was, dat komt later) Eigenlijk zouden we na vandaag het hele proces kunnen afsluiten met de laatste operatie. De wissel operatie van expanders naar de siliconen. Ik had dat bewust met mijn chirurg in december gepland, na de kerst. Dan kon ik de kerst nog lekker werken in de salon en januari is toch altijd een rustige maand in mijn branche dus dat kwam mij het beste uit. Nu achteraf denk ik wel eens "had ik het toch maar eerder gedaan", maar goed. Als je alles van te voren weet kun je met een dubbeltje de wereld rond toch? 

Het begon allemaal een beetje half november.. Ik kreeg steeds meer "duistere" gedachtes. Ik had in oktober een controle afspraak gehad bij mijn oncoloog en ze vroeg me dus of ik last had van benauwdheid of zere botten. Ik gaf aan dat ik astmatisch ben, maar dat ik niet het idee had dat ik meer benauwd was als anders. Ik zou niet weten hoe bot pijn voelt, dus ook vanuit gegaan dat ik dat niet had. Ze heeft nog even gevoeld maar voelde niets geks, dus ik mocht over een jaar terug komen voor controle en ondertussen ook controles in het Alexander Morno ziekenhuis. Toen kwam het, ik was ineens ontzettend benauwd en moest veel vaker mijn ventolin gebruiken. Dus mijn gedachtes gingen meteen op hol.. Het is mis.. Het zit nu in mijn longen.. Dit is niet behandelbaar.. Ik werd soms gek van mezelf.

Dat weekend bedacht ik me ook ineens dat ik wel ergens een keer ongesteld moest worden. Ik bekeek het op mijn telefoon. Daar hield ik het bij, want mijn vergeetachtigheid laat het niet toe om te onthouden wanneer ik weer moet menstrueren. Ik zou dat weekend ongesteld moeten worden. Op vrijdag of zaterdag. Meestal begon het al iets eerder, dus ik wist eigenlijk al hoe laat het was. Met mijn zusje had ik via de app contact en vertelde dat ik overtijd was en dus ook last had van die gedachtes. Ik had de tranen in mijn ogen staan toen wij aan het appen waren. Maar ze zei meteen; "Mel, maak je niet druk, je hebt Karel". Toen viel alles op z'n plek. Door de hormonen in een de zwangerschap kan Karel opkomen en ook goed aanwezig zijn. Door mijn verleden heb ik al wel een trigger dat hij op komt zetten. Het ontstaat vaak wel door allerlei gebeurtenissen in je leven. Ik heb die maandag na het weekendje een test gedaan en het test streepje kleurde eerder dan het controle streepje. Conclusie; heel erg zwanger. Dat testte ik terwijl ik eigenlijk nog maar 3 of 4 dagen overtijd was en met een direct kleurende zwangerschapstest, dus het HCG was al dik aangemaakt in mijn lichaam. 

Wij hebben een topper van een verloskundige praktijk. Ze was meteen enthousiast, want ze weet hoe groot onze wens voor een derde kindje is. Ze zei ons meteen dat we het niet moesten afbreken, Met de studie van de 13weken echo komen er al heel veel afwijkingen aan het licht, dus dan zouden we met 13 weken altijd nog kunnen ingrijpen. Van alle kant groen licht dus. Ik mocht van haar met 6 weken zwangerschap langs komen om te kijken of er überhaupt een hartje klopte. En die klopt! Een wondertje dus! Mijn lichaam die zo snel alweer denkt een zwangerschap aan te kunnen, hoe dan? Ondertussen ben ik morgen (30-12-2022) al 11 weken zwanger. Morgen hebben we nog weer een echo. Ik vind elke echo nu wel wat spannender of het hartje nog klopt. Ik denk dat we morgen ook al echt een babytje gaan zien, zo zin in! Het is nog wel even spannend natuurlijk, eerst tot de 13 weken en later tot de 20 weken. Deze zwangerschap zit wel minder in mijn hoofd dan die van Jax en Ivy, maar misschien wordt dat na morgen wel anders als we iets meer handjes en voetjes gaan zien op het scherm🥰.

Ik had eerst het idee om nog niet wat te delen met wereld. Alleen met de mensen om ons heen. Maar het vuurtje gaat nu zo hard dat de meesten het wel weten. Wat ook mag, want nu hebben we vreugde en blijdschap om deze zwangerschap en dat willen we ook delen. Niet alleen het verdriet mocht er iets niet goed gaan of als we toch moeten ingrijpen. Ook hoop ik te laten zien dat als alles goed gaat, er weer lichtpuntjes kunnen zijn na een heftige periode. We hebben hier dan wel niet voor gekozen op dit moment, maar het is wel heel erg welkom! Meer dan dat! En er zullen vast niet veel vrouwen in deze situatie zitten of terecht komen, maar als ze er wel zijn, dan kunnen ze lezen dat ze niet de enigste zijn. Hoe deze zwangerschap ook zal lopen.

Voor nu is het morgen even weer afwachten of alles goed is, maar ik heb er vertrouwen in. Dit kindje hoort nu al bij ons, anders had zij er niet voor gekozen. Ik denk dat het een meisje is, dan hebben we dat maar vast gezegd🤭💗 En zie je, het vertrouwen in mijn lichaam is weer helemaal terug!💪🏽